Οι νέοι Ελληνες μετανάστες

«Είμαστε οι νέοι Ελληνες μετανάστες, αυτή είναι η ιστορία μας»

Εφυγε από την Ελλάδα τον Οκτώβριο του ’09, όταν ακόμα «λεφτά υπήρχαν και η δημοκρατία δεν γνώριζε αδιέξοδα». Το Αμστερνταμ ήταν το κατάλληλο πολυπολιτισμικό περιβάλλον που αναζητούσε για την όξυνση της σκηνοθετικής του ματιάς –ασχολείται με το ντοκιμαντέρ–, ο ορίζοντάς του ήταν ανοιχτός. Φυσικά, δεν γνώριζε ότι η Ελλάδα θα τον ακολουθούσε κατά πόδας, ότι θα όριζε με αναπάντεχο τρόπο ξανά τη ζωή του. Για δείτε το ντοκιμαντέρ, κάντε κλικ εδώ . «Στην Ολλανδία γνώρισα πολλούς Ελληνες που είχαν πάει εκεί για σπουδές και αποφάσισαν να μείνουν», λέει στην «Κ» ο Νίκος Σταμπουλόπουλος. «Από το 2010, τα πράγματα άλλαξαν. Αρχισαν να φτάνουν καραβιές από Ελληνες, κυρίως νέα παιδιά που αναζητούσαν διέξοδο από την κρίση. Αντιλήφθηκα ότι πρόκειται για ιστορική στιγμή. Ημουν μάρτυρας ενός νέου κύματος μετανάστευσης των Ελλήνων, το οποίο έπρεπε να καταγραφεί». Ετσι γεννήθηκε το newdiaspora.com. Πρόκειται για ένα «ζωντανό» πείραμα, ένα πρότζεκτ στον πυρήνα του οποίου βρίσκεται μια σειρά διαδικτυακών ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία του ίδιου για τους νέους Ελληνες μετανάστες. Πρόκειται επίσης και για μια διαδικτυακή πλατφόρμα, όπου Ελληνες που ζουν στο εξωτερικό κατά τη διάρκεια της κρίσης έχουν τη δυνατότητα να πουν τη δική τους πλευρά της ιστορίας, μια συμμετοχική απόπειρα επαναπροσδιορισμού της συλλογικής μας ταυτότητας. «Σε μεγάλο βαθμό πρόκειται για μαζικό κύμα μετανάστευσης μορφωμένων Ελλήνων, μια άνευ προηγουμένου διαρροή δυναμικού που, εάν μπορούσαν, θα ζούσαν και θα μεγαλουργούσαν στην Ελλάδα, προσφέροντας έργο. Εχουν κοφτερά μυαλά, αλλά δεν έχουν “πλάτες”», λέει ο κ. Σταμπουλόπουλος. «Ομως, ο νέος Ελληνας μετανάστης δεν είναι ένας. Δεν έχουμε πια τους κλασικούς expats, τους ανθρώπους με τα πολλά προσόντα που κάποτε “χτυπούσαν” τα καλά πόστα. Ερχονται άνθρωποι με προσόντα μεν, αλλά που μπορεί να καταλήγουν σερβιτόροι, άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, ολόκληρες οικογένειες που ξεριζώνονται. Για άλλους είναι μια συνειδητή επιλογή, για άλλους ανάγκη». Καθεμία από τις ιστορίες, μοναδική. Η 21χρονη Χριστίνα εδώ και δύο μήνες ζει στο Ρότερνταμ. «Η αλήθεια είναι ότι βιάστηκα να φύγω από την Ελλάδα», γράφει στο newdiaspora.com. «Την αγαπώ, αλλά πλέον με φοβίζει. “Η Ελλάδα δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά της πια”, είπε ο παππούς μου όταν τον επισκέφτηκα λίγες μέρες πριν από την αναχώρησή μου για τη βόρεια Ευρώπη. Εδώ είμαι λοιπόν. Σε λίγο τελειώνει η περίοδος της πρακτικής μου και ελπίζω, επίσημα πλέον, να βρω κι εγώ μια θέση στον χώρο του design. Ελπίζοντας πάντα η Ελλάδα να ανακάμψει και να επιστρέψουμε στα σπίτια μας. Μου λείπουν ο ήλιος, η αθηναϊκή τρέλα, οι νύχτες στο κέντρο της πόλης, το “βρώμικο” στη Μαβίλη, οι εξομολογήσεις στον λόφο του Λυκαβηττού, η Πλάκα, οι οικογένεια, οι φίλοι…». Η συνονόματή της Χριστίνα από τις Βρυξέλλες, όπου ζει κι εργάζεται, εκφράζει το παράπονό της: «Πώς είναι δυνατόν να φταίνε οι νέοι άνθρωποι για όσα σχεδίασαν οι προηγούμενες γενιές; Οι περισσότεροι Ελληνες που γνωρίζω είναι τίμιοι, ταλαντούχοι, πολιτισμένοι και δουλεύουν σκληρά, με αγάπη για τη ζωή και σεβασμό για άλλους πολιτισμούς και ευχαρίστως θα έμεναν στη χώρα τους χωρίς να ενοχλούν κανέναν, αν μπορούσαν!». Οσο συγκεντρώνεται το υλικό, το θέμα αποκτά νέες διαστάσεις. «Μην ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι πρωτοφανές διεθνώς», λέει ο κ. Σταμπουλόπουλος. «Είναι η πρώτη φορά που έχουμε μια τόσο έντονη μετανάστευση εντός των συνόρων μιας οικονομικά ανεπτυγμένης ζώνης, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση. Πρόκειται για μια εσωτερική μετανάστευση με έναν τρόπο». Επικοινωνία, ενημέρωση Οι διαφορές με το προηγούμενο μεγάλο μεταναστευτικό κύμα είναι αρκετές. Με πρώτη και κύρια τις δυνατότητες που παρέχουν σήμερα τα νέα μέσα. «Εκτός από επικοινωνία, το Ιντερνετ μας προσφέρει και άμεση ενημέρωση σε πραγματικό χρόνο για τα γεγονότα στην Ελλάδα, τη δυνατότητα της παρέμβασης, του σχολιασμού. Ξέρετε, είναι πολύ περίεργη η αίσθηση του Ελληνα του εξωτερικού, ο οποίος γύρω του βλέπει ευημερία, αλλά παρακολουθεί τερατώδη πράγματα να συμβαίνουν στη χώρα του. Είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις ισορροπία. Ζούμε έξω και πονάμε για μέσα», καταλήγει ο Νίκος Σταμπουλόπουλος. Προκειμένου το πρότζεκτ να διατηρήσει την ανεξαρτησία του, οι συντελεστές ζητούν από τους φίλους τους να τους ενισχύσουν με τη μέθοδο της μικροχρηματοδότησης.Στο indiegogo.com/projects/new-diaspora, ο καθένας μπορεί να προσφέρει ό,τι ποσό επιθυμεί ώστε το ζωντανό ντοκιμαντέρ της Νέας Διασποράς να συνεχιστεί. πηγή από kathimerini.gr Της Λίνας Γιάνναρου