Ολο και μεγαλύτερη πίεση δέχεται η μεσαία τάξη στη Γερμανία
Αν τους δει κανείς από το Παρίσι, τη Μαδρίτη ή τη Λισαβώνα, οι τίτλοι των γερμανικών εφημερίδων είναι μερικές φορές σουρεαλιστικοί. «Υστερα από μια χρονιά ρεκόρ στην αγορά εργασίας, οι πολιτικοί ονειρεύονται την πλήρη απασχόληση», ήταν ο τίτλος της Frankfurter Allgemeine Zeitung στις 3 Ιανουαρίου. Η εφημερίδα αναφερόταν στα στοιχεία που είχε δώσει στη δημοσιότητα την προηγουμένη η Υπηρεσία για την εργασία. Το 2012, η Γερμανία είχε 41,5 εκατομμύρια εργαζόμενους, κατά 416.000 περισσότερους από τον προηγούμενο χρόνο.
Για έβδομη συνεχή χρονιά, έτσι, οι θέσεις εργασίας αυξήθηκαν στη χώρα αυτή. Με ανεργία μικρότερη του 4%, μάλιστα, η Βαυαρία και η Βάδη-Βυρτεμβέργη – οι δύο βιομηχανικές ζώνες της νότιας Γερμανίας – δεν απέχουν πολύ από την πλήρη απασχόληση.
Είναι αλήθεια ότι σε λίγες εβδομάδες, όταν ανακοινωθούν οι λεπτομέρειες για την αγορά της εργασίας, θα καταστεί σαφές ότι πολλές από τις νέες δουλειές είναι «μίνι» ή ότι πληρώνονται με λιγότερα από 8 ευρώ την ώρα. Όπως και να'χει όμως, οι Γερμανοί έχουν την αίσθηση ότι τα βγάζουν πέρα καλύτερα από τους άλλους Ευρωπαίους. Εξ ου και η τεράστια δημοτικότητα της Αγγελα Μέρκελ, όσο κι αν η αντιπολίτευση θεωρεί ότι η καγκελάριος επωφελείται από τις μεταρρυθμίσεις που έκαναν οι προκάτοχοί της.
Να σημαίνει άραγε αυτό ότι όλα πάνε καλά στη Γερμανία; Όχι αναγκαστικά, απαντά ο Φρεντερίκ Λεμέτρ στη Μοντ. Αντίθετα με τους Γάλλους, οι Γερμανοί δεν κινητοποιούνται αυτόν τον καιρό για να υπερασπιστούν την εργασία τους, αλλά για να διαμαρτυρηθούν για την αύξηση των ενοικίων. Τα νοίκια στο Βερολίνο (6,50 ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο τον μήνα χωρίς επιβαρύνσεις), στη Φραγκφούρτη (8,60 ευρώ), ακόμη και στο Μόναχο (11,20 ευρώ), την πιο ακριβή πόλη της Γερμανίας, μπορεί να φαίνονται προσιτά, αλλά οι Γερμανοί διαπιστώνουν ότι αυξήθηκαν κατά 20% μέσα στην τελευταία πενταετία. Στην Κολωνία, σχηματίζονται πλέον μεγάλες ουρές μπροστά στα προς ενοικίαση διαμερίσματα. Στο Αμβούργο, γίνονται διαδηλώσεις κατά της έλλειψης στέγης. Στο Βερολίνο, έχει δημιουργηθεί ένα κίνημα υποστήριξης των οικογενειών που κινδυνεύουν με έξωση.
Τα αίτια είναι τόσο δομικά όσο και συγκυριακά. Σε μια χώρα όπου ο πληθυσμός μειώνεται, οι δημοτικές αρχές δεν συνειδητοποίησαν ότι η δημογραφική μείωση δεν εμποδίζει την προσέλκυση νέων κατοίκων από τις πόλεις. Το αποτέλεσμα είναι να παρατηρείται έλλειψη 250.000 διαμερισμάτων. Από την άλλη πλευρά, η Γερμανία προσελκύει κεφάλαια απ'όλο τον κόσμο. Εκτός από τους ασιάτες και αμερικανούς επενδυτές, έρχονται να τοποθετήσουν εδώ τις οικονομίες τους ιταλοί επιχειρηματίες, έλληνες γιατροί και αυστριακοί τραπεζίτες. Οι Γερμανοί ανησυχούν γι'αυτούς τους νεοφερμένους, που τα σαββατοκύριακα επισκέπτονται πέντε διαμερίσματα την ημέρα, υπογράφουν συμβόλαια και στη συνέχεια παίρνουν το αεροπλάνο για την Αθήνα, το Μιλάνο ή τη Βαρκελώνη.
Οι πολιτικοί είναι πολύ προβληματισμένοι. Ο υπουργός Μεταφορών έφτασε να προτείνει να φιλοξενούνται οι φοιτητές που δεν βρίσκουν στέγη στα πλοία που είναι δεμένα στα λιμάνια. Και ο υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών Πέρ Στάινμπρουκ υπόσχεται ένα «σχέδιο δράσης», χωρίς να διευκρινίζει τι θα είναι αυτό. Σε κάθε περίπτωση, και καθώς έχει ξεκινήσει η προεκλογική εκστρατεία, τόσο η Μέρκελ όσο και ο Στάινμπρουκ προσπαθούν να καθησυχάσουν τη μεσαία τάξη, που τα παιδιά της δεν βρίσκουν πλέον στέγη τόσο εύκολα όσο πριν.
Σύμφωνα με μια μελέτη του Ιδρύματος Bertelsmann, που δόθηκε στη δημοσιότητα στα μέσα Δεκεμβρίου του 2012, αυτή η περίφημη κοινωνική κατηγορία δεν είναι πια αυτό που ήταν. Μέσα σε δεκαπέντε χρόνια, πέντε εκατομμύρια άνθρωποι εκδιώχθηκαν από τις τάξεις της. Ο αριθμός των Γερμανών που κερδίζουν λιγότερο από το 70% του μέσου όρου αυξήθηκε την ίδια περίοδο κατά 4 εκατομμύρια.
Το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, το Die Linke, συνειδητοποιεί τα οφέλη που μπορεί να έχει από αυτή την κατάσταση. Ενώ μέχρι τώρα ορκιζόταν στο όνομα της Ρόζα Λούξεμπουργκ, τώρα θυμήθηκε τον Λούντβιχ Ερχαρντ, τον υπουργό Οικονομικών μετά τον πόλεμο, που υποσχόταν ευημερία για όλους… (Πηγή: Le Monde-imerisia.gr)
