Εννιάμισι εκατομμύρια ασφαλισμένοι στην Ελλάδα υπάγονται ως ασφαλισμένοι στον ΕΟΠΥΥ σε ένα σύστημα με λιγότερους γιατρούς με μειωμένες παροχές και με μεγαλύτερη οικονομική επιβάρυνση των ασθενών μαζί μ’ έναν ελλειμματικό προϋπολογισμό.
Συγκεκριμένα με την ένταξη στον ΕΟΠΥΥ των ταμείων αυξάνεται η συμμετοχή των ασφαλισμένων στις παρακλινικές εξετάσεις και στα φάρμακα.
Αυτό όμως δεν είναι κάτι καινούργιο για την Ελλάδα.Συγκεκριμένα η ιστορία επαναλαμβάνεται αφού για πρώτη φορά το 1922 ψηφίστηκε ο νόμος για τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις. Με βάση το νόμο αυτό έως το 1929 ιδρύθηκαν τα κλαδικά επαγγελματικά ασφαλιστικά ταμεία διάφορων επαγγελμάτων.Το 1932 η κυβέρνηση Βενιζέλου ψήφισε το νόμο «περί κοινωνικών ασφαλίσεων». Ο νόμος δεν εφαρμόστηκε, γιατί η κυβέρνηση έπεσε το Μάρτιο του 1933.
Ο νόμος της Κοινωνικής Ασφάλισης συνέχισε να είναι βασικό αίτημα,έτσι ιδρύθηκε το ΙΚΑ που λειτούργησε από 1/12/1937 έως το τέλος του χρόνου σε Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη και από τα τέλη του 1938 έρχεται και η επέκτασή του στις άλλες πόλεις.Οι παροχές του συστήματος, αν και ελάχιστες καθώς εφαρμοζόταν σε μικρό αριθμό εργαζομένων, ήταν μια μεταρρύθμιση που όμως με τη νέα κρίση του 1939 σταμάτησε, γιατί το σύστημα πάλι κατέρρευσε.
Από του Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου»,αντιγράφω:
Η δικτατορία κατάσχεσε, με τη μορφή δανείου προς το κράτος, όλα τα αποθεματικά των ασφαλιστικών οργανισμών που έφταναν «τα 850 εκατομμύρια δραχμές, από τα οποία τα 500 εκατομμύρια ήταν του ΙΚΑ» .
Η πολιτική λιτότητας στα συστήματα υγείας που εφαρμόζονται ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες από την Ευρωπαϊκή Ενωση έχουν ως αποτέλεσμα κάμψη της υγείας των ασφαλισμένων.
Όπως βλέπουμε καθημερινά η υγεινομική κρίση έχει γίνει θύμα της κρίσης του καπιταλισμού.Η κρίση αυτή βαδίζει στον σταθερό δρόμο της ιδιωτικοποίησης με την επιβαρυνση ομως του ασφαλιζομενου.
Τα χρέη που παρουσιάζονται στις χώρες της ευρώπης έχουν γίνει το πρόσχημα για περικοπές στην δημόσια υγεία και κοινωνική προστασία. Τα μέτρα λιτότητας και περικοπών στους τομείς της Υγείας και της Κοινωνικής ασφάλισης λαμβάνονται κάτω από τις προτιμήσεις και επιλογές πολυεθνικών και ιδιωτικών ασφαλιστικών.
Η συλλογική συμβαση εργασίας,η ελευθερία συνδικαλιστικής δράσης, και οι συνθήκες εργασίας αλλάζουν συμφωνα με τις επιλογες των ιδιωτικών ασφαλιστικών συν με τη μείωση των μισθών δίνουν άλλη μορφή στο εργασιακό σκηνικό που γίνεται δυσκολότερο.
Οι πολιτικές λιτότητας διαλύουν τις δημόσιες υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας στις ευρωπαϊκές χώρες.
φιλικα,
πηγες για την γραφη αρθρου,βοηθεια απο " 4η Αυγουστου"/Σπ.Λιναρδατου
