... αυτό είναι γεγονός... Να δούμε λίγο και την άλλη όψη του νομίσματος.
Η Νέα Ζηλανδία διαφέρει κατά πολύ από την Ελλάδα, κυρίως στο θέμα της κουλτούρας. Εδώ, απλά δεν υπάρχει, και πώς να υπάρχει όταν το κράτος δεν έχει ζωή πάνω από 300 χρόνια; Μην παρεξηγηθώ, οι (περισσότεροι) άνθρωποι εδώ είναι ευγενέστατοι και πρόθυμοι να βοηθήσουν τον συνάνθρωπό τους με όποιο τρόπο μπορούν. Το κράτος όμως τους παρέχει τόσα πολλά βοηθήματα, που έχω την εντύπωση ότι έχουν κακομάθει. Ενώ η οικογένεια υποτίθεται ότι αφήνει τα παιδιά να αναλάβουν τις ευθύνες τους όταν ενηλικιωθούν, τον ρόλο του προστάτη αναλαμβάνει το κράτος, με ένα σωρό επιδόματα και βοηθήματα. Δεν χρειάζεται πολύ λοιπόν να γεννηθεί μια νοοτροπία εκμετάλευσης των επιδομάτων, με αποτέλεσμα μερικές οικογένειες να μην έχουν δουλέψει για γενιές, εκμεταλευόμενες το κράτος πρόνοιας. Αυτό γίνεται με πολλούς τρόπους, ο πιο κοινός όντας το επίδομα ανεργίας το οποίο δεν έχει χρονικό περιορισμό καταβολής και ναι μεν δεν είναι ικανό να συντηρήσει μια οικογένεια, αλλά όταν μαζεύονται 3-4 "δικαιούχοι" και συγκατοικούν, μπορούν άνετα να πληρώσουν το νοίκι και το φαγητό τους, με αποτέλεσμα να μην χρειαστεί ΠΟΤΕ να πάνε για δουλειά, ενώ ότι λεφτά τους περισσεύουν συνήθως καταναλώνονται σε φτηνό αλκοόλ και μαριχουάνα.Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα της εκμετάλευσης του συστήματος είναι η πολύ εύκολη απόφαση ανύπαντρων μανάδων να κρατήσουν παιδιά τα οποία δεν προγραμμάτιζαν να κάνουν, μόνο και μόνο για να λάβουν το επίδομα ανύπαντρης μητέρας, με ότι αυτό συνεπάγεται στην μελλοντική ζωή αυτών των παιδιών. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά κακομεταχείρισης παιδιών, τα οποία έχουν οδηγήσει ακόμα και σε θάνατο, αφου οι γονείς είναι συνήθως υπό βαρειά επήρρεια αλκοόλ ή ναρκωτικών σε αυτές τις περιπτώσεις. Στην θετική πλευρά όμως, το κράτος πρόνοιας πραγματικά βοηθάει και αυτούς που έχουν ανάγκη και οι διαδικασίες για την εξασφάλιση αυτής της βοήθειας είναι πολύ απλές.
Η αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης μας έχει οδηγήσει σε συζητήσεις με τον αδερφό μου κατά τις οποίες πραγματικά εκτιμήσαμε την στρατιωτική μας θητεία στην Ελλάδα, όχι απο στρατιωτικής πλευράς, αλλά από την πλευρά της πειθαρχίας και πραγματικά πιστεύω ότι μια θητεία 6 μηνών θα έκανε μεγάλο καλό στην νεολαία, που φαίνεται σαν να της λείπει η πειθαρχία και η εκτίμηση σε πράγματα που δυστυχώς θεωρούνται δεδομένα.
Οικογένεια
Οι οικογενειακές σχέσεις στην τοπική κοινωνία είναι πολύ διαφορετικές σε σχέση με αυτά που έχουμε συνηθίσει. Εγώ θυμάμαι από τότε που ήμουν παιδί και ζούσα στην Αθήνα, ότι ένα παιδάκι θεωρούνταν πολύ άτυχο άν είχε να αντιμετωπίσει ένα διαζύγιο των γονέων του. Εδώ ζούμε σε μια κοινωνία όπου είναι πολύ συνηθισμένο τα παιδάκια να ζούν μέσα σε οικογένειες όπου ο ένας από τους δύο συντρόφους είναι γονέας του παιδιού, μια και οι φυσικοί του γονείς, είτε δεν ήταν ποτέ μαζί, είτε χώρισαν. Και όταν λεω συνηθισμένο, εννοώ ότι περισσότερα από τα μισά παιδιά βρίσκονται σε τέτοιες καταστάσεις. Και έρχομαι στο θέμα της αναθεώρησης των προσωπικών μου ιδεων, οι οποίες βασίζονται στα βιώματα που εγώ έχω, στην κουλτούρα που μεγάλωσα και που φυσικά επηρρεάζουν την κρίση μου... Μήπως είναι καλύτερα τα παιδιά να ζούν σε οικογένειες με ευτυχισμένους (αν και χωρισμένους) γονείς, αντί για μια ζωή σε ένταση και διαφωνίες; Πραγματικά δεν ξέρω... Μια δεμένη, ισχυρή οικογένεια όμως είμαι σίγουρος ότι είναι το καλύτερο πράγμα, αλλά τέτοιες δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλές, παρά μόνον οικογένειες μεταναστών ή Μάορι.Αλκοόλ
 |
Οι συμμορίες. Κάτι που ποτέ δεν είχα σκεφτεί στην Ελλάδα. Συμμορίες. Όχι όμως σε κάποια κακόφημη συνοικία της μεγαλούπολης, αλλά σε ολόκληρες πόλεις και χωριά. Υπάρχουν πόλεις, κυρίως στα ανατολικά του βόρειου νησιού, όπου οι ντόπιες συμμορίες είναι πανίσχυρες και έχουν μεγάλη εξουσία, ενώ τα ονόματα "Hells Angels" και "Mongrel Mob" φιγουράρουν αρκετά συχνά στον ντόπιο τύπο.
Και για το τέλος άφησα ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα, αυτό των αυτοκτονιών. Η Νέα Ζηλανδία έχει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονιών από νέους παγκοσμίως. Δεν γνωρίζω γιατί, δεν έχω ψάξει το ζήτημα, αλλά μεγαλώνοντας 3 παιδιά δεν μπορώ να πώ ότι δεν με φοβίζει. Είναι το κλίμα; Είναι η οικογένεια; Είναι η κοινωνία; Δεν ξέρω, οι θεωρίες είναι πολλές, αλλά το πρόβλημα υφίσταται, και από ότι γνωρίζω δεν έχει ελλατωθεί. http://www.headspace.org.nz/young-people/suicide.htm
Δεν θέλω να φανεί ότι κατηγορώ την Νέα Ζηλανδία, αφού πραγματικά την αγαπάω και την έχω κάνει σπίτι μου εδώ και τρία χρόνια. Είναι όμως δίκαιο να παρουσιάζουμε όλες τις όψεις μιας χώρας που ναι μεν ψηφίστηκε ώς 3η παγκοσμίως σε ποιότητα ζωής (το Auckland συγκεκριμένα), αλλά ώς σύγχρονη κοινωνία δυστυχώς αντιμετωπίζει και αυτή τα προβλήματά της.
πηγή από το http://grkiwi.blogspot.gr/
