Ειλικρινα δεν διεκδικω καποιο τιτλο συγγραφεα,μα θα θελα σε λιγες μονο γραμμες να περιγραψω την δυναμη ψυχης ενός από τους ανθρωπους που ετυχε να γνωρισω στη ζωη μου και που η αναπηρια του,τον εκανε να ζει εξισου φυσιολογικα,παντα βεβαια στα σχετικα πλαισια κι όχι όπως στην Ελλαδα που οι προσπαθειες είναι ελαχιστες ως μηδαμινες.
Ο Ουλι 38 ετων ηταν ενας νεος ανδρας που η διασκεδαση,οι παρεες ηταν τροπος ζωης γι’αυτόν.Ψηλος,γεροδεμενος,με μακρια μαλλια και πολύ εργατικος.Η αγαπη του για τις μηχανες ηταν εκεινη που του κοστισε ώστε και εδώ και καποια χρονια να μεινει αναπηρος και ετσι ώστε να πρεπει απαραιτητα να επισκεφτει και να παραμεινει για καποιο χρονικο διαστημα ένα κεντρο αποκαταστασης στο ποιο θα μπορουσε,όχι φυσικα να θεραπευτει εντελως αλλα κατά κυριο λογο να μαθει να εξυπηρετειται καλυτερα.Ο Ουλι είναι ενας από τα εκατομμυρια ανθρωπους στον πλανητη που ετυχε δυστυχως να μεινει αναπηρος και να μετακινειται στην ζωη του με αμαξιδιο.Αν και η μοιρα ηταν αδικη μαζι του στο σημειο αυτό ισως πιο δικαιη από καποιους αλλους, γιατι ο Ουλι είναι γερμανος και αυτό σημαινει ότι ζωντας σε μια χωρα που σεβεται και λαμβανει σοβαρα υπ’οψιν της,τις αναγκες ενός αναπηρου ατομου,απολαμβανει κατ’έναν τροπο τη ζωη του σαν ενας αλλος φυσιολογικος ανθρωπος.Τα κεντρα αποκαταστασεως με εξειδικευμενο προσωπικο βρισκονται σε πολλες περιοχες της Γερμανιας και μερος των εξοδων καλυπτονται εκτος από το κρατος και από τα ασφαλιστικα ταμεια του ατομου που μενει εκει.Το ατομο μαθαινει να εξυπηρετειται καλυτερα στην καθημερινοτητα του και στην μετακινηση του με τα μεσα μαζικης μεταφορας (στη γερμανια υπαρχει η ευκολια αυτή,δηλαδη ο αναπηρος μεταφερεται ευκολα με το λεωφορειο ή μετρο),να εξυπηρετει τους αλλους να εργαζεται κανονικα,γιατι φυσικα παρα πολλοι αναπηροι εξακολουθουν να κανουν την εργασια που εκαναν ή να ασκουν καποια άλλη συμφωνα με τις ικανοτητες τους.Στα κεντρα αποκαταστασης δε παρεχεται η δυνατοτητα εφαρμογης εργοθεραπειας(θεραπεια μεσω εσυγκεκριμενων ασκησεων) καθως και συνεχους φυσιοθεραπειας(ιππασια,κολυμβηση,γυμναστικη,μασαζ) μεσω των οποιων βελτιωνεται σημαντικα η κατασταση του ασθενους.Δεν θα ξεχασω το παιδι των γειτονων μου μετα από δυο μολις χρονια καταφερε να σηκωθει και να σταθει στα ποδια του με πι ή μπαστουνι.Απο τους ανθρωπους αυτους ειλικρινα πηρα δυναμη ψυχης και καταλαβα ποσο μηδαμινα είναι όλα τα υλικα αγαθα..Ποσο μηδαμινα είναι τα εχθρικα συναισθηματα προς τους συνανθρωπους μας.Δυναμη ψυχης για να συνεχιζω να αγωνιζομαι κάθε μερα,χωρις αγκομαχητο βλεποντας την προσπαθεια αυτων των ανθρωπων να ξαναρχιζουν από την αρχη με κεφι για την ζωη.Δυναμη ζωης και αισιοδοξιας που μπορουν και παλι από την αρχη να είναι χρησιμοι στην κοινωνια και ποσα χαμογελα να μοιραζονται αναμεσα μας,γιατροι-νοσοκομοι-ασθενεις,ολοι μια παρεα να ειμαστε αγαπημενοι φιλοι.…
Προ καιρου ειδα παλι τον Ουλι με καινουργια αναπηρικη μηχανη και γυαλια να τρεχει στον ποδηλατοδρομο γυριζοντας από την δουλεια!!Ηταν τοσο χαρουμενος και τοσο ευχαριστο πραγματικα ετσι , όπως ο αερας του παιρνε τα μαλλια….
